4.2 Socialezekerheidsverdragen
met vele landen
Als de grensoverschrijdende situatie geen verordeningslanden betreft – en de EU-Verordeningen dus niet gelden – kunnen socialezekerheidsverdragen uitsluitsel bieden qua verzekeringsland. Naast het geldende Europees Verdrag inzake sociale zekerheid heeft Nederland met vele landen socialezekerheidsverdragen afgesproken. Zo’n verdrag bepaalt welke nationale socialezekerheidswetgeving de werknemer krijgt toegewezen. In een verdragssituatie kan een in het buitenland gedetacheerde werknemer onder voorwaarden in Nederland sociaal verzekerd blijven.
De voorwaarden voor het toewijzen van de verzekeringsplicht en plicht tot betaling van sociale premies aan een bepaald land, kunnen per verdragsland verschillend zijn.
Verdragslanden
Nederland heeft socialezekerheidsverdragen gesloten met Australië, Bosnië-Herzegovina, Canada (inclusief Quebec), Chili, China, Egypte, India, Israël (exclusief Gazastrook, Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en Golan), Japan, Kaapverdië, Macedonië, Man (eiland), Marokko, Montenegro, Nieuw-Zeeland, Servië, Tunesië, Turkije, Uruguay, Verenigde Staten van Amerika, Verenigd Koninkrijk – met de Kanaaleilanden (Jersey, Guernsey, Alderney, Herm, Jethou) en daarnaast per 2021 de Handels- en samenwerkingsovereenkomst (zie paragraaf 11.3) – en met Zuid-Korea.
Werkt een werknemer in een land dat niet onder een socialezekerheidsverordening of -verdrag valt, dan bepalen de Nederlandse nationale wetgeving en de nationale wetgeving van het werkland waar de werknemer verzekerd is.