Het verschil: schorsing en non-actiefstelling

Voor de situatie waarbij een werknemer niet op het werk mag verschijnen, gebruiken werkgevers zowel de term schorsing als non-actiefstelling. Wettelijk bestaat er geen verschil tussen de termen.

Een werknemer kan vanwege bepaalde omstandigheden tijdelijk een werkverbod krijgen (met doorgaans behoud van loon). In de praktijk gebruiken organisaties verschillende termen voor deze maatregel: een schorsing, non-actiefstelling of vrijstelling van werkzaamheden. U kunt zich afvragen of deze woorden dezelfde betekenis hebben. Voor een antwoord hoeft u niet in de wet te kijken. De wet bevat geen definitie van een schorsing, non-actiefstelling of vrijstelling van werkzaamheden. Sterker nog: in de wet is niets specifieks voor zo’n maatregel geregeld.

Verschil in de praktijk

Er bestaat dus geen wettelijk verschil tussen de termen. In de praktijk kunnen ze wél van elkaar verschillen. In een cao, personeelsreglement of arbeidsovereenkomst kan een onderscheid zijn gemaakt. Voor de schorsing en non-actiefstelling gelden dan verschillende regels. Een werkgever die een werknemer wil schorsen of op non-actief wil stellen, moet daarom vooraf goed controleren wat de maatregel in zijn situatie voor consequenties heeft en wat de voorwaarden zijn.

Schorsing is negatief

De schorsing en non-actiefstelling kunnen ook een verschillend type maatregel zijn. Een schorsing is vaak een disciplinaire maatregel voor iemand de regels heeft overtreden of daarvan verdacht wordt. Een non-actiefstelling is neutraler en wordt in meer gevallen een ordemaatregel genoemd. Het kan een gevolg zijn van (een verdenking van) een misdraging, maar mogelijk ook van een reorganisatie of faillissement.
Een vrijstelling van werkzaamheden klinkt weer net wat neutraler en minder dwingend dan een non-actiefstelling. Een werkgever kan een werknemer bijvoorbeeld ook vrijstellen van arbeid vanwege privéomstandigheden of aan het einde van een dienstverband.