U bent hier

Onderneming & Fiscus
Schaarste voor 30%-regeling vereist geen tekort

Schaarste voor 30%-regeling vereist geen tekort

U mag voor een buitenlandse werknemer onder voorwaarden de 30%-regeling toepassen als deze over kennis of vaardigheden beschikt die schaars zijn op de Nederlandse markt. Uit een uitspraak van het gerechtshof in Den Bosch blijkt dat schaarste niet per se hoeft te betekenen dat er in Nederland ook daadwerkelijk een tekort aan die kennis of vaardigheden is.

Door de 30%-regeling kunt u buitenlandse werknemers in sommige gevallen een onbelaste vergoeding geven voor de kosten die ze moeten maken om in Nederland te verblijven. De hoogte van die vergoeding is 30% van hun loon (inclusief deze vergoeding). Eén van de voorwaarden is dat de betreffende werknemer over specifieke deskundigheid moet beschikken die op de Nederlandse arbeidsmarkt schaars is.

Geen tekort aan tandartsen

Deze zaak draaide om het begrip ‘schaars’. Het ging om een Duitse tandarts die in Nederland werkte en waarvoor zijn werkgever de 30%-regeling wilde toepassen. Volgens de inspecteur kon dat niet, omdat uit diverse rapporten bleek dat er in Nederland geen tekort aan tandartsen bestond. De werkgever pareerde dat er weliswaar geen tekort aan tandartsen was, maar dat er wel sprake was van schaarste. Uit dezelfde rapporten bleek namelijk ook dat de afgelopen jaren steeds ongeveer de helft van de nieuwe tandartsen uit het buitenland kwam.

Tandartsen zijn wel schaars

De raadsheren waren het eens met de uitleg van het begrip ‘schaarste’ door de werkgever: schaarste betekent niet noodzakelijkerwijs een tekort, maar iets is schaars als er niet veel van voorhanden is. Het gerechtshof wees op het feit dat er ieder jaar een grote toestroom van tandartsen uit het buitenland nodig is om aan de Nederlandse vraag te voldoen en de voorspelling van deskundigen is dat die situatie de komende jaren niet zal veranderen. Er was wel degelijk sprake van schaarste op de Nederlandse markt, waardoor de werkgever de 30%-regeling wel mocht toepassen.
Gerechtshof ’s-Hertogenbosch, 20 september 2013, ECLI (verkort): 4302.